Yangon en the beaches

Na een aantal fantastische dagen aan het Inle meer gaan we weer op weg naar Yangon. Met een pick-up truck vanaf het hotel worden we naar het busstation in Taungyu gebracht. Het was het perfecte moment om te gaan, aangezien het behoorlijk hard regende was dit het perfecte moment. Uiteindelijk zaten we in de ‘ luxe bus’ weggestopt tussen stinkvoeten en tassen. De tv ging weer aan, slippend langs ravijnen gingen we op weg naar Yangon. Het werd weer een helse busrit.
Tijdens de eerste busstop heeft Koen allerlei ‘lokale lekkernijen’ gehaald.

Uiteindelijk veel rotzooi rijker en een slok geld armer, was het een les voor Yvette dat ze Koen niet meer alleen eten moest laten kopen. 12 uur en weinig slaap later kwamen we in Yangon aan Hier hebben we een rondje hostels gedaan. De een was vol, de ander te duur. Toen we na twee taxiritten op hetzelfde punt aankwamen, hadden we nog geen slaapplek. Uiteindelijk kwamen we een Duitse vrouw tegen, waar we bepakt en bezakt richting ons uiteindelijk blijvende hostel aankwamen. Hier werden we op een hele hartelijke manier verwelkomt door een vriendelijke, maar beetje vreemde man.

‘s Middags hebben we de stadstour gelopen. Eerste indruk van Yangon was: benauwd, smerig, mooie koloniale gebouwen die aan renovatie toe zijn, spugen op straat en een supermarkt met FERRERO ROCHER . In de namiddag hebben we bij een donutzaak gezeten, waar Koen een heerlijke ijskoffie had gedronken, nadat Yvette de echte bij de balie is gaan halen. (ze kwamen eerst met letterlijk ijskoffie). Verder zijn we nog een gids/security/journalist tegengekomen, die inmiddels al meerdere malen in de gevangenis heeft gezeten voor zijn politieke geloof. Dit was wel heftig om te horen.

De dag erna... Yvette’s verjaardag... Het begon met mooi gezang vanuit Koen en een super cadeau. Namelijk een ballonvaart boven ... (dat is nog de vraag :) ). Zelfs van afstand nog cadeaus gekregen van de ouders en schoonouders wat ook echt super was. Na het ontbijt hebben we gerend naar de trein om de circle line van Yangon te doen, een vooral culturele treinrit waarin we veel gezien hebben. Wat opviel is dat de stad erg groot is en ook de buitenwijken erg smerig zijn, ondanks het feit dat er ontzettend veel gewassen worden verbouwd. Nadat we terug waren van de treintrip hebben we wat dollars voor lokaal geld gewisseld en uiteindelijk gecrashed bij een duur hotel. Bij dit hotel hebben we een overheerlijke high tea gedaan. Na het uitbuiken met de taxi naar de reuze pagaode gegaan. Dit kunststuk van goud en edelsteen was prachtig. De lokale nepmonnink showde ons de fijne plekjes rond de pagode, waarna hij zoals verwacht om geld ging bedelen. Dit is vast niet de bodhisthische gedachte, vooral niet toen hij daarna om nog meer geld vroeg. Een glimlach kon hij krijgen en een grote fluit, want naar dat extra geld kon hij natuurlijk fluiten.

Hierna zijn we terug gegaan naar het hostel, waar we van plan ware nom de volgende ochtend richting het zuid-oosten te gaan. Helaas liep dit anders en heeft Yvette 2 dagen ziek in bed gelegen met Koen er langs. Hij is er alleen even uitgeweest om zijn buik te vullen bij de Junior Duck. De terug reis op de Trishaw (fietstaxi) was er 1 om niet meer te vergeten. Wat een suicidale spookrijder. 1 voordeel: Hij was sneller dan wie dan ook. Ook had Koen natuurlijk aan Yvette gedacht en witte rijst besteld. Echter na 1 hap kwam het er weer vol uit. Haar reactie ‘Van de structuur van rijst ga ik al over mijn nek’. Gelukkig is het na een paar dagen wel goed gegaan met rijst eten.

Omdat we niet meer wisten wat we wilden (en al 1 busticket weggegooid hebben), besloten we naar het strand te gaan om te relaxen. Na een enorme kronkelweg te hebben gevolgd, waarvan je je afvraagd of het wel geschikt is voor een bus, kwamen we om 4 uur ‘s nachts op Chan Ta Beach aan. In het hotel waar wij ruim 5 kamers en hun guest house hebben gezien, waar van alle kamers de lakens te vuil waren, ging Koen op zoek naar iets beters. Na een uur verschillende hotels afgelopen te hebben had Koen een duur resort uitgekozen, waarbij wij in een bungalow zaten aan zee met zwembad. Helaas heeft Koen er niet echt van kunnen genieten doordat hij deze dag de hele dag ziek in bed heeft gelegen.
Yvette had wel nog een poging gedaan om te zwemmen, maar aangezien de Burmeese vrouwen met kleding en al zwemmen, voelde ze zich toch een beetje naakt zo in de bikini.

De volgende ochtend voelde Koen zich gelukkig weer beter en hebben we samen ontbeten. Hierna zijn we langs het strand naar het hotel waar we in eerste instantie uit waren gestapt gewandeld. Hier hebben we de motorbike naar een bungalow gepakt met privestrand. Dit was in steekwoorden: prachtig, rustig, geen karaoke, geen vuurwerk, te vriendelijk personeel en gratis fietsen. Kortom genieten!
De komende dagen stonden in het teken van relaxen. Lekker drankjes drinken aan de beachbar in het gezelschap van twee Zweden, een Duitser (fucking hardcore shitload) en een Israelier. Hier hebben we onder andere een vistrip meegedaan. Waar we met een lokale visser en een iets te gammel bootje de zee op zijn gegaan om te vissen. Yvette had als tweede beet, maar onze greenpeach activist wilde dat het lieve visje terug de zee in werd gegooid (Hij was te mooi om op te eten). Op de terugweg hadden we nog een super leuke rondleiding gehad in een viskwekerij van tropische vissen. De terugweg was wel afzien met de hitte. Oliver (de Duitser) en Yvette zagen eruit als een ‘ lobster’. Naderhand genoeg gevangen om een lekkere lunch te hebben aan de beachbar, nadat Koen de gids zat had gevoerd met Myanmar Beer.

Koen heeft tijdens zonsondergang nog op het strand met de lokale bevolking gevoetbald en de rest van de dagen hebben we puur gerelaxed en gefietst. Wel nog wat spannende momentjes gehad. Koen had bijna vuurwerk in zijn oog. De lokale strandgangers daar houden van zwaar vuurwerk wat ze als een gek lopen af te steken. De hele dag zitten ze aan de wiskey en ‘s avond loopt de jeugd rond met dit vuurwerk. Wij zaten gezellig bij onze beachbar te praten, toen in 1 keer een vuurwerkpijl op ons af werd geschoten. ‘ Gelukkig’ raakte de pijl eerst een duits meisje (heeft alleen een gat in de trui overgehouden), waarna deze volle bak net boven Koen zijn oog terecht kwam. Gelukkig niets aan overgehouden, maar dan zit je er toch wat minder relaxed.

Vervolgens in het donker terug fietsen. Donker is hier, dan echt donker. Waarbij er genoeg honden op straat los rondlopen die hun territorium willen afbakenen. Niet echt heel relaxed fietsen voor iemand die niet van honden houdt. Uiteindelijk bij de poort aangekomen van ons hotel, sloegen de zenuwen bij Yvette toe. Na een stuk of vijf keer hallo roepen, nadat Koen al het hek opzij had geschoven, was misschien een beetje overdreven. Gezien de meeste mensen rond dit tijdstip lagen te slapen. Eenmaal bij onze bungalow aangekomen kwam de staf met een slaperig hoofd aangerend om ons te verwelkomen. Ze waren speciaal op ons aan het wachten. Dit was een beetje ongemakkelijk.
De staf bij het Green hill Hotel was fantastisch. Ondanks hun gebrekkig engels, zoals egume (excuse me) en may you be happy, waren ze echt super.

Na een aantal dagen op dit strand te hebben vertoefd zijn we met de motorbike taxi, na een ander strand gegaan, Nwe Saung. Om hier te komen was een hele beleving. Door afgezonderde dorpjes, door drie rivieren en een vissersdorp kwamen we aan in Nwe Saung. Een super mooi bounty strand, waar we een kamer hadden gereserveerd en ons busticket… of toch niet?

Toen we ons busticket wilde betalen, gaf de receptionist aan dat we niet gereserveerd hadden en dat de bus volledig vol was. Alleen de gang plaatsen waren nog vrij. Voor jullie beeldvorming: dan zit je zes uur op een krukje en als je pech hebt moet je staan. Aangezien we een aantal dagen al gereserveerd hadden en dit ook bevestigd was aan ons waren we hoogst verbaasd en geirriteerd. We belde de manager van het andere hotel die dit geregeld had. Eerst had Yvette hem aan de lijn, aangezien hij alleen maar praatte en niet luisterde was zij hier al snel klaar mee. Gelukkig heeft Koen een harde en duidelijke stem en werd zijn Engels in een keer verbazend goed. Na bijna de manager door de telefoon te hebben getrokken, bleek dat ze bij de receptie wel de tickets hadden liggen, alleen het verkeerde kamernummer hebben genoteerd. Gelukkig konden we dus de volgende dag ‘ lekker’ met de bus naar Yangon.

Op Nwe Saung hebben we eerst genoten van de hoge golven, daarna zijn we naar Lovers Island gelopen (tijdens eb kun je hier gewoon heen lopen), waar Yvette een cheap vervoer heeft geregeld naar het dichtsbijzijnde stadje. Toen hij ons kwam halen bleek dat we met zijn drieen op 1 scooter gingen. Weer een hele belevenis, beloond met ontzettend lekker eten (verse vis).

Volgende dag met de bus richting Yangon waar we in ons guesthouse weer super vriendelijk zijn onthaald. Samen met Andrew (een diehard Hullcity-fan) naar de markt gelopen, waar ze weer enorm veel rotzooi verkopen. ‘s Avonds weer gegeten bij de Junior Duck en de volgende dag naar het vliegtuig om weer richting Bangkok.

Eenmaal in Bangkok aangekomen voelde het als thuis. Vrijwel direct zijn we in de McDonalds gecrached waar we volle menu’s hebben gegeten. Verder heeft Koen zijn rug laten harsen, Yvette is naar de kapper gegaan en heeft de wenkbrauwen geharst. Een heerlijk verwendagje die nog niet is afgelopen.

Nu gaan we eten. Morgenochtend 4 uur richting het vliegveld op weg naar Hanoi. De verhalen over Vietnam zullen snel volgen.

Veel liefs Koen en Yvette