Het fantastische Laos - deel 2

Na een normale busrit kwamen we 's avonds laat aan in Luang Prabang. In de bus hadden we nog een ander Nederlands koppel ontmoet, waarna we met z'n vijven opzoek gingen naar een geschikt guesthouse. Dit bleek niet zo makkelijk te zijn als het leek. Het ene guesthouse was te duur, het andere te smerig, een volgende zat vol, en zo kwam het dat we na 2 uur lopen weer bij het eerste guesthouse, wat we gezien hadden, aankwamen en hadden besloten daar maar te slapen. Wat een vieze, vervallen toko was dat. Maar goed we hadden in ieder geval een kamer. Alleen een beetje jammer dat Koen 's nachts de complete verflaag van het plafond op zich kreeg. Na onze spullen gedropt te hebben in de kamer zijn we met z'n allen naar de nightmarket gegaan opzoek naar wat te eten. De nightmarket was een bruisend geheel met, zowel voedselstalletjes waar je voor 1€ je hele bord vol kan stouwen, als souvenirkraampjes. De volgende ochtend hadden we weer een scooter gehuurd om met z'n allen naar de watervallen te gaan. Na driekwartier rijden kwamen we op de plaats van bestemming. We hadden getest of het scooteralarm het deed, en die werkte, en zijn toen naar de watervallen gelopen. Voordat we er aankwamen liepen we langs de 'Bear-rescue' area. Hier worden de bedreigde zwarte Aziatische beren opgevangen. En we hadden geluk, het was net voedertijd. Nadat de beren uitgegeten waren vervolgden we ons pad en kwamen we uit op een prachtig blauw natuurbad met waterval, waar Chris en Koen meteen ingedoken zijn. Dit was pas laag 1 van de 4. Hoe verder we omhoog liepen, hoe beter dat het werd. Op 1 laag was een touw opgehangen, zodat je er af kon slingeren. Ook was het mogelijk om van een waterval af te springen. En in het water zaten allemaal kleine visjes die dode huid opeten. Zeg maar een gratis Dr. Fish-massage, hoe we die ook iin Cambodja hebben gehad. Verder omhoog werd het beter en beter, totdat we bij de hoogste waterval aankwamen. Het deed Yvette denken aan de waterval in Yosemite park. Alleen kon je hier super dichtbij komen. Koen was nog met de rest helemaal naar boven gelopen, waar ze een prachtig uitzicht hadden over de verschillende waterval-platformen. Na de hele dag super mooi weer te hebben gehad, begon het aan het einde van de middag te regenen. Gelukkig was het een korte stortbui en konden we snel onze motorbike trip verder zetten richting Luang Prabang, waar we voor het donker aankwamen. Van het zwemmen en hiken hadden we honger gekregen en we hadden gehoord van een hele leuke BBQ waar je onbeperkt voor 6€ kan eten en waar locals ook heen gaan, dus dat was wat voor ons!! Er stonden buiten een stuk of 20 tafels met plastic rode stoelen er omheen en een grote stenen bloempot in het midden. Verder liep er iemand rond met een grote schep met hete kolen en stond er een grote tafel met allerlei soorten vlees, vis, groente en desserts. Toen we een tafel uit hadden gezocht werden de kolen in de bloempot gegooid en werd er een soort pan opgezet die gevuld werd met boulion. Vervolgens mochten we naar de eettafel gaan waar we konden pakken wat we wilden. Eenmaal aan tafel gooide je er van alles op en kon je beginnen met eten. Het is eigenlijk een soort mix tussen fondue en BBQ. Na onze buik rond gegeten te hebben gingen we nog een afzakkertje doen in Utopia. Een hele vette bar waar je al de denkbare cocktails kan krijgen en waar ze een volleybalnet hadden gespannen, zodat je er 's avonds ook kan beachvolleyballen. Wat wel nog steeds wennen is, is dat het bij ons om 1 uur 's nachts pas begint en hier het al om middernacht eindigt. Wel weer een voordeel dat je de dag erna minder brak bent. De dag erna hadden we rustig aangedaan en de stad lopend verkent. Ook deze stad heeft weer iets heel rustgevends over zich. Omringd door rivieren. Omdat het einde nu helaas inzicht kwam, moesten we keuzes maken en hadden we besloten om de 29ste de Gibbon Experience te doen en de volgende avond de nachtbus naar Huay Xai te nemen. Bij de Thaise grens. De volgende ochtend waren we op tijd opgestaan en hadden we fietsen gehuurd, aangezien Luang Prabang in onze belevenis heel groot was. Echter bleken we na een uur de stad drie keer rond gefietst te hebben en besloten we een bodyscrub te pakken. Deze was helaas minder goed als we hadden voorgesteld. Aan het einde van de middag begon het weer kei hard te stort regenen, met het verschil dat het dit keer niet meer ophield. Gelukkig gingen we in een normale auto naar het busstation. We namen afscheid van Chris en stapten in de bus die later the highway of hell bleek te zijn. Het begon al met fantastische Laos muziek die keihard door de speakers knalde waar wij onder zaten. Verder hadden we ook nog een super leuke buurman die mee ging fluiten en zijn eigen lamp aan ging doen, terwijl de rest van de lampen uitgingen om een poging tot slapen te doen. Om 00.00 's nachts konden we eindelijk onze ogen dichtdoen. Wat een uur later gebeurde was echter onvoorstelbaar. Ik schrok wakker van de boebel onder de bus. Het eerste wat in mij opkwam was dat het misschien een beest was geweest, maar langzaam maar zeker liep de hele bus leeg om te gaan kijken. Koen was ondertussen nog rustig aan het slapen, maar ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Toen ik buitenkwam zag ik dat het geen beest was dat ik gevoeld had, maar twee jongens op een brommer. Het was vreselijk om te zien. Gelukkig leefden ze nog wel en kwam Koen na niet al te lange tijd ook uit de bus. In de bergen 's nachts, waar het was gebeurd, was het koud. En de twee jongens lagen op het koude natte asfalt. Koen heeft EHBO en 1 van de eerste dingen die je leert is dat je het slachtoffer warm moet houden. Aangezien er een stuk of 50 dekens in de bus lagen leek ons dat niet zo'n probleem. Maar schijn bedriegt. Toen we met de deken aankwamen keken alle locals ons al verschrikt aan. We spraken een Engels sprekende local aan en legde hem uit wat hij de slachtoffers moest vertellen. Hij maakte ons echter duidelijk dat we eerst toestemming aan de chauffeur moesten vragen. Toen we aankwamen bij de chauffeur werd hij super kwaad. Het motto onder de locals was :"Ze hebben gedronken, ze rijden op een donkere weg en het is hun eigen schuld, dus we gaan ze vooral niet helpen. Nee, we lachen zelfs om hun leed en gaan foto's van ze maken als attractie". Het leek grappig te zijn dat de politie niet bereikbaar was en na twee uur kwam er een 'ambulance'. Dit was echter nog kleiner dan een pickup truck waar ze nog niet eens in konden liggen. Het vervelende was dat 1 van de twee zijn been in vreemde bochten had liggen. Zijn been mocht niet gestabbiliseerd worden en hij werd naar alle waarschijnlijkheid zonder ondersteuning in de pickup gegooid, aan zijn gegil te horen. Dit konden we niet aanzien/-horen, dus toen zijn we de bus weer ingegaan. Om 4 uur konden we eindelijk vertrekken. Dit duurde zolang, omdat de broer van 1 van de slachtoffers geen toestemming gaf te vertrekken, voordat de verzekeringsmaatscamhappij was geweest. Dit heeft alles te maken met de boedistische gedachten en dit betekend dat hij waarschijnlijk wel geld van de verzekering krijgt. Na dus een ultra lange stop gingen we weer verder met een chauffeur die niet genoeg geslapen had en die de muziek daardoor gestort hard aanzette, wat vooral voor Koen niet in goede aarde viel. Gelukkig waren we uiteindelijk met 3 uur vertraging toch nog moe, maar goed, aangekomen in Huay Xai,,waar we meteen een guesthouse hadden gevonden. Na het ontbijt gingen we ons inchecken bij de Gibbon Experience office. Na een schokkerende verklaring getekend te hebben, waarin gedetaillieerd werd ingegaan dat de organisatie bij ongelukken, zelfs als hun eigen materialen of instructeurs het zouden laten afweten, op geen enkele manier aansprakelijk te stellen zijn. Erg geruststellend. De volgende ochtend moesten we ons om 8 uur melden op kantoor. Hier zouden we een veiligheidsinstructie-filmpje krijgen, maar de beamer was kapot, dus zouden we de veiligheidsinstructie wel van de gids krijgen. Dus met z'n allen in de truck op weg naar de jungle waar de Gibbon Experience begon. En als we zeggen met z'n allen, bedoelen we echtt met z'n allen. Het begon met vier grote zakken rijst, drie volwassenen en twee kinderen. Later kwamen er nog twee volwassenen bij en een accu en benzine. Op de verharde weg was het nog wel te doen, maar toen we serieus offroad gingen, dat wil zeggen door rivieren en alles, werd het wat minder gemakkelijk. Aangezien het ook hier geregend had, kwam uiteindelijk de zwaar overladen auto vast te zitten in de modder en konden we met z'n allen gaan duwen. Na twee uur offroad kwamen we uiteindelijk in het afgelegen dorp aan. Erg rustgevend waar varkens, honden, eenden rondlopen over het terrein. En dit was het begin van ons avontuur. We begonnen met een twee uur durende hike de berg op, waarbij we door rivieren moesten, door modder waar je tot de knieen inzakt en bloedzuigers die op je voeten springen. Kortom heel vet dus :-). Na een wandeling van twee uur en 3 ziplines kwamen we aan in ons treehouse. Omdat er voor de rest geen programma was die dag, hadden we gevraagd of we nog wat meer mochten zippen. En dit was gelukkig geen probleem. Tegen de avond waren we weer terug in onze boomhut. Hier hebben we onze buik gevuld met rijst en lokale groenten, gelukkig hadden we nog wat pringles buizen de jungle in gesmokkeld, kortom verhongeren was niet mogelijk. De dag erna hebben we, na de regen, als waren tarzan en janes door de jungle gezipt en geklommen. Het tempo lag enigzins laag, omdat onze Engelse 45+'er het bij lange na niet kon bijbenen. Hierdoor hadden wij zo nu en dan de mogelijkheid om wat extra bij te komen. Halverwege de dag was er weer volop de mogelijkheid om te zippen. Inmiddels waren wij gewend geraakt aan de flinke hoogtes en snelheden. Hierdoor hadden we besloten de ziplines in actie te filmen. Bij vetje was dit een succes, maar bij Koen kwam dit maar net goed. Enigszins overdreven nam Koen een flinke aanloop om snelheid te maken, dit met de telefooncamera in de hand en een hand aan de zipline. Dit werd uiteraard niet zo'n heel groot succes en tevens gevaarlijk door de 180 graden draai en de flinke snelheid. Hij heeft het overleefd laten we het daar bijhouden. Toen de avond viel, hebben we op de iPad mini van het Engelse stel Risk gespeeld. De laatste dag stond in het kader van een hike terug naar het bergdorp. Eenmaal aangekomen heeft Koen zich in de rivier tussen de varkens, honden en kippen gewassen, waarna we getrakteerd werden op een heerlijk biertje.
Eenmaal weer aangekomen in de stad konden we ons op gaan maken voor onze reis naar Chang Mai, Noord-Thailand.