Saigon (HCMC)

Op vrijdag zijn we aangekomen in Saigon na een verassend goede nacht slaap in de bus. Al snel hadden we ons hotel gevonden. Omdat we allebei redelijk goed geslapen hadden, hoefde we niet meer te liggen en konden we meteen op pad. Op zoek naar een tandarts en een opticien. We weten het.. we zijn kneuzen. Koen zijn bril is in Myanmar kapot gegaan en Yvette’s tand is in Hue afgebroken. Aangezien op de plekken tussendoor ze ons niet goed konden helpen leek HCM ons de stad om het te laten fixen. Als eerste zijn we naar een tandartskliniek gegaan. De deur werd meteen voor ons opengedaan en terwijl de tandarts iemand anders aan het boren was (en ook doorging met boren), werd duidelijk met handgebaren en een smekend gezicht, dat we maar 5 minuten hoefde te wachten. Misschien toch niet zo’n goede, het gaat totslot niet om een souvenir. Dan maar voor de bril. De eerste zaak waar we binnen liepen, had al meteen leuke brillen. Geen topkwaliteit, maar goed dat verwacht ook niemand voor 15 Euro compleet. ’s Avonds konden we de bril al ophalen. Aangezien de moed voor een goede tandarts bij Yvette in de schoenen was gezonken, waren we maar begonnen met een stadswandeling (aanbevolen in de lonely planet). De belangrijkste dingen die we daar hebben gezien, was de markt, de notre dame (jaja, in Saigon staat er ook 1 van Franse makelij) en de reunifacation palace.
Dit laatste is tijdens de Amerikaans-Vietnameese oorlog heel belangrijk geweest in het maken van strategische keuzes door de Amerikanen. We kregen hier een rondleiding van een engelstalige gids die ons ook de schuilkelder heeft laten zien en de plekken waar het paleis gebombardeerd is. Het is echt moeilijk voor te stellen, wat hier nauwelijks 40 jaar geleden heeft afgespeeld.

’s Avonds zijn we gaan eten bij een Italiaan. Een echte en het was goddelijk. Ook hadden we een tour voor de volgende dag geboekt naar de Chu Chi tunnels, waar de grootste ader van de tunnels was van de Vietcong. Gelukkig kregen we op dat moment een berichtje van Elisa (een meid die we hebben leren kennen op onze Halong Bay tour). Zij kende weer iemand die in HCM woont, die weer een vriendin kent, waarvan de vriendin daarvan manager is bij een professionele dental clinic. Dus na vijf telefoontjes had Yvette toch een goede tandartskliniek gevonden, waar ze de volgende ochtend naar toe kon.
Daarvoor moesten we wel nog even de tour omboeken. De volgende dag stond in het teken van tandarts bezoeken. Na rontgenfoto’s gemaakt te hebben van het hele gebit en een check van de tandarts bleek dat er naast een kroon nog van alles en nog wat mis was. Niet echt heel relaxed hier in Azie. Om te bedenken wat we wilde zijn we even rustig ergens wat gaan drinken en uiteindelijk hebben we besloten om de kroon toch hier te laten zetten. Hiervoor moest ik diezelfde middag nog terug.
Tussen de tandartsbezoeken door zijn we naar het warmuseum gegaan. Heel indrukwekkend (wel eenzijdig belicht) waar allerlei foto’s met verhalen erbij van slachtoffers en journalisten die t.d.t. ter plaatse waren. Wat we niet wisten is dat zelfs nu nog slachtoffers vallen. Niet alleen van de mijnen, waar je vaker wat over hoort, maar vooral door de chemische rotzooi die ze toen met liters uit de lucht hebben laten vallen. Er is een enorm hoog percentage gehandicapte kinderen hierdoor, zowel van Vietnameese-zijde als Amerikaanse-zijde.

De dag erna stond in het teken van weblog bijwerken en een poging doen om foto’s erop te zetten. Zoals jullie kunnen zien is dit nog steeds niet gelukt. Wel hebben we de verhalen weer redelijk bij kunnen werken. ’s Avonds weer lekker gegeten met een fles Prosecco erbij. Dat is lang geleden.

Vandaag zijn we dan naar de Cao dai Tempel en de Chu Chi tunnels gegaan. Cao Dai (Cao Đài) is een relatief nieuwe syncretistische en monotheïstische religie officieel tot stand gekomen in Tay Ninh, Zuid-Vietnam in 1926. Het is een mengelmoes van Boedisme, Hindoeisme, Islam, Christendom, Vietnamees spiritualisme en Taoisme. Heel apart om te zien. Want hier hebben ze beelden van de spirituele leiders van de bovenstaande geloven die op elkaars schouders staan. Tegen de middag mochten we hun gebidsritueel zien. Netjes in een rij ging men bidden, muziek en zang erbij. Heel bijzonder om mee te maken. Boven mochten maar enkele toeristen staan, aangezien de tempel gemaakt is van bamboe. Wij zagen hier niks van, maar het geeft wel weer het besef hoe sterk bamboe is.

Na de tempel zijn we ergens gestopt voor een lekkere lunch, waarna we onze weg vervolgden naar de Chu Chi Tunnels. Bij de Chu Chi Tunnels kregen we eerst een film te zien, waarin regelmatig gesproken werd over de Amerikaanse duivels, die vrouwen, kinderen en vee afslachten zonder reden. Over de Vietcong werd eigenlijk niet negatief gesproken. Na de film liet onze gids zien hoe de tunnels in mekaar zaten en waar ze waren. Het is erg ingenieus als je het zo bekijkt. Rook afvoer werd gelijdelijk gedaan en alleen in de vroege ochtend, wanneer de helikopters het niet zagen werd gekookt. Om de 15 meter hadden ze luchttoevoer in de vorm van termietenholen, zodat ook dit niet opviel voor de Amerikanen. Na de film en uitleg mochten we zelf in de tunnel (die overigens groter was gemaakt voor toeristen, maar nog steeds heel smal was) en ook lieten ze de booby traps zien die de Vietcong zette voor de Amerikanen.

Het was een heel interessante dag, waar we veel geleerd en gezien hebben, wat we nog niet wisten. Na de tour zijn we afgezet bij de tandarts. Ik (Koen) ga nu het reisverslag uploaden, dit terwijl ik uit de tandartskamer allerlei akelige boorgeluiden hoor. Wat is Vetje toch een bikkeltje. Hopelijk heeft ze er niet al te veel last van morgen, want dan vertrekken we s`ochtends vroeg op een driedaagse trip door de Mekong Delta richting Cambotja. Jaja wat hebben we het toch slecht ;)