Trekking Kalaw - Inle Lake

‘s Ochtends de bus gepakt richting Kalaw. En wie waren en er weer? Ja hoor de Spanjaarden. Eenmaal aangekomen hebben we samen met het Spaanse koppel een guesthouse gezocht (of eigenlijk had Maria dit al geregeld). Alle vier wilde we graag een trekking vanuit Kalaw naar Inle Lake doen (3 dagen en 2 nachten), dus dit was snel geregeld via een van de lokale trekking services. Als voorproefje op de trekking gingen we samen op zoek naar de Boedha grotten in Kalaw. Volgens de lokale hier een klein half uurtje lopen (just go straight), voor ons werd het uiteindelijk een dagvullend programma. Intesief, maar wel mooi en gezellig. Voor de terugweg had onze Spaanse vriend al snel vier scootertjes gevonden die ons terug wilde brengen. Voor jongens was het wel even vechten wie Yvette achter op mocht hebben, je weet wel blond haar en blauwe ogen. ‘s Avonds geschuild voor de regen en energie bijgetankt voor de trekking. Yvette had btw een heerlijke warme douche, Koen helaas niet. Hij moest nog ontdekken dat hij de andere knop open moest zettten (haha).

‘ s Ochtends de wandelschoenen aan en om 8:30 uur klaar voor de start. Yvette maakte zich aan het begin een beetje zorgen, aangezien zij nogal zwaar verkouden was, maar volgens de Spanjaarden was de tocht easy peacy trekking, athans dit was het idee. Onderweg doorkruiste we de rijstvelden, beklommen we bergen en kwamen we er al snel achter dat onze Toto (de gids) de conditie van een stoeptegel had en dat dit pas haar tweede trekking was. Ze voorzag ons van diverse slangen verhalen, waardoor onze blik van veraf al snel naar onder was gericht i.v.m. het slangengevaar. Onder andere vertelde ze dat als je gebeten bent door een Cobra je binnen 5 minuten dood bent. Dat je er niks aan kan doen en dat je helemaal zwart kleurt. Verder zitten de cobra’s vooral in de rijstvelden, waar we doorheen gingen.

De eerste dag was veel modder, dorpjes en slangen verhalen. In 1 van de dorpjes was 1 huis helemaal vol, aangezien ze daar als enige de tv haden. Ze betaalden allemaal 100 Kyat om daar tv te mogen kijken. Ook liepen we over een spoor. Deze was nog steeds in gebruik, maar de treinen rijden maar vijf keer per dag en zijn super traag. Rond 16:00 uur kwamen uiteindelijk in het family guesthouse aan. Hier hebben we nog ‘ lekker’ gegeten en daarna geslapen. De volgende ochtend zouden we namelijk om 7:30 uur vertrekken.

Volgende ochtend 7:30 uur. We liggen nog steeds te slapen. De gids was vergeten ons wakker te maken. Dus na een snel ontbijt zijn we weer klaar voor de start. Het ziet er dreigend uit alsof het gaat regenen, maar we weten op dat moment nog niet half wat ons te wachten staat.
In het begin van onze wandeling was er nog niet veel aan de hand. Wel veel modder. Wat het zwaar maakte, maar nog wel te doen. Toto onze gids was niet zo’n ster om de groep bij elkaar te houden, dus op een gegeven moment waren wij haar kwijt. Yvette begon zich zorgen te maken. Koen niet. Koen wilde naar links de rivier op. Yvette niet. Gelukkig hebben we dit niet gedaan en hadden we Toto na een half uur weer gevonden, dankzij Maria. Zij ging in het rijstveld staan om ons te zoeken en zagen haar uiteindelijk. Toto bleef netjes met haar paraplutje aan de kant staan. Wij hadden geen idee hoe we naar hen moesten komen. Ze waren zeker 1 km verder. Na een tijdje roepen kwam Toto toch onze kant uit en zijn we het rijstveld overgestoken en herenigd met de groep.

Halverwege de dag begon echter een stortbui die niet meer op leek te houden. De paden werden rivieren en de regenjas van Yvette kon net zo goed uit, aangezien deze toch niet meer hielp. Wat een ellende. Veels te laat kwamen we bij onze eerste stop aan. 14:00 uur kregen we lunch. Toto vroeg ons wat we wilde. Om 17:30/18:00 uur zie je namelijk niets meer in de bergen. Dus we vroegen wat onze opties waren, maar we hadden ‘ no choice’ dus dit was snel klaar.

Toen we voor de tweede keer gingen lopen, ging Koen Rambo style (zonder shirt). Rond 16:00 uur begonnen we ons een beetje druk te maken. We moesten over gladde bruggen heen (diepte ruim 4 meter), door paden die geen paden waren en ondertussen hadden we een gids die bang was voor bloedzuigers, het donker en niet doorliep. Geen goede combi. Wij probeerden de Spanjaarden duidelijk te maken dat we ondanks de bloedzuigers enz. Echt door moesten gaan lopen, wilde we voor het donker bij het klooster aankomen. Toto zij daarintegen niks. Om 18:00 net toen het donker was kwamen we bij het klooster aan. Dit was zo’n fijn gevoel na een 10 uur durende super zware hike. We waren totaal uitgeput. Koen viel zelfs tijdens het eten bijna in slaap.

De volgende ochtend werden we om 5:00 uur ‘s ochtends gewekt door het gebid van de novice (monnikken in opleiding, vaak weeskinderen onder de 20). We zijn op tijd weggegaan voor het laatste onderdeel van de trip. Dit konden we op flipflops (slippers) doen zei Toto. Dus wij met goede moed weer verder. Totdat Toto een ‘shortcut’ nam. Weer tot aan onze enkels in de modder. Niet erg, maar wel erg onhandig met slippers aan.

De laatste paar uur was hel. We wilden zo graag zitten. Ondanks dat wij beiden een goede conditie hebben, zaten we er doorheen. Na nog een keer 6 uur lopen kwamen we eindelijk aan in de ‘ lake’ . Hier kregen we een heerlijke lunch en hadden we een super mooie boottrip na onze volgende bestemming Nyaungswe. We hebben geen spijt gehad van de trekking, want we hebben het ‘ echte’ Myanmar gezien. Een dorp waar ze thee maken, hoe ze groente verbouwen, hoe ze de pepers drogen. Een dorp waar een ziek kindje was die aan het wachten was op buitenlanders om iets van medicijnen te krijgen. Het besef dat zo’n dorpen echt totaal geisoleerd zijn en hoe luxe wij het hebben. En hoe ongeorganiseerd de trekkings hier nog zijn. De gids had zelfs geen horloge. Het was super, maar voorlopig geen trekkings meer voor ons :-).